Πασκαλιανοί διαλογισμοί

Στους Πασκαλιανούς διαλογισµούς, ο Πιερ Μπουρντιέ, τοποθετούµενος υπό την αιγίδα του Μπλαιζ Πασκάλ, επιχειρεί µια συστηµατική κριτική της σχολαστικής σκέψης, καθιστώντας ρητές τις προπαραδοχές που απορρέουν από την κατάσταση της σχολής, του ελεύθερου χρόνου, του απελευθερωµένου από τις απαιτήσεις του κόσµου και της καθηµερινής ύπαρξης. Καταδεικνύει πώς αυτή η αποστασιοποιηµένη θέαση του κόσµου, ίδιον της σχολαστικής σκέψης, γίνεται συχνά πηγή λαθών, συστηµατικών, επιστηµολογικών, ηθικών ή αισθητικών, µε σοβαρές συνέπειες στον τρόπο µε τον οποίο κατανοούµε τον κοινωνικό και ιστορικό κόσµο, πώς οικουµενικοποιεί την ιδιαίτερη περίπτωση, αποσιωπώντας τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες δυνατότητάς της.

Ο Μπουρντιέ επιλέγει τον Πασκάλ, ακριβώς επειδή αυτός µε τη σκέψη του προσέγγισε τα χαρακτηριστικά εκείνα της ανθρώπινης ύπαρξης που η σχολαστική σκέψη συστηµατικά αγνοεί –εξουσία, συνήθεια, σώµα, αυτόµατο, φαντασία, ενδεχοµενικότητα, πιθανότητα–, επειδή απορρίπτει την έρευνα των θεµελίων και καλεί σε µια συµβολική επανάσταση την οποία οι κοινωνικές επιστήµες πρέπει να φέρουν σε πέρας, προκειµένου να επιτύχουν την πλήρη χειραφέτησή τους.