ΑΒΡΑΑΜ ΠΑΥΛΙΔΗΣ, ΠΕΡΙ ΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Ο Αβραάμ Παυλίδης είναι ένας από τους πρόσφατους και πιο διεξοδικούς περιηγητές του ελληνικού τόπου, τον οποίο έχει κυριολεκτικά οργώσει σε κάθε κατεύθυνση. Με γνήσιο ενδιαφέρον για κάθε χυμό της ελληνικής παράδοσης, για τη λαϊκή τέχνη του ανώνυμου μάστορα στην πληθώρα των εκφάνσεών της, περιδιαβαίνει από τις αρχές του ’90 για τρεις δεκαετίες όλους τους νομούς της χώρας. Η φωτογραφία έγινε μέσο έκφρασης αυτής της ανάγκης και επίσημη δικαιολογία της. Αντιμέτωπος με αρχιτεκτονήματα, τεχνουργήματα, ήθη και πρακτικές που ένιωθε πως χάνονταν, τη χρησιμοποίησε ως σωστικό μέσο, έστω της μορφής. Στην πορεία ανακάλυψε τα εκφραστικά της χαρίσματα και εμπλούτισε την αυστηρή καταγραφή με έντεχνα στοιχεία, δημιουργώντας εικόνες σύνθετες και αινιγματικές. Αφετηρία υπήρξαν τα παιδικά βιώματα στον Γάζωρο Σερρών τη δεκαετία του ’50. Μεγαλώνοντας στο καφενείο του πατέρα του, τον ακολουθούσε συχνά στα χωριά όμορων νομών όπου μετέβαινε ως εκτιμητής καπνεμπόρων. Οι τόποι συνάντησης με τους παραγωγούς σε κατοικίες, καφενεία και εργαστήρια, η μυρωδιά και η διακόσμηση των οποίων εντυπώθηκαν μέσα του. Σε όλη του τη φωτογραφική πορεία έψαχνε τέτοιους χώρους σε μια ασυνείδητη επιστροφή στις ασφάλειες και τις ανασφάλειες της παιδικής ηλικίας, στα ξέφωτα και τα σκοτάδια της. Δεν είναι όμως η παιδική ηλικία η περίοδος με τις πιο βαθιές, αθέατες εγχαράξεις, που σφραγίζουν ανεξίτηλα την ενήλικη ζωή;