Ξεκίνησα να καταγράφω, από την πρώτη μέρα, σαν σε ημερολόγιο, την εμπειρία της (απρόσμενης) εγκυμοσύνης μου, από την ανάγκη να περιγράψω και να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα που αφενός ήταν πρωτόγνωρα για μένα, αφετέρου δεν συμφωνούσαν πάντα με την εικόνα της εγκυμοσύνης, όπως την περιγράφουν τα βιβλία, τα ΜΜΕ αλλά και οι περισσότερες από τις ίδιες τις εγκύους: κρίσεις πανικού για την αλλαγή στη ζωή μου και στο σώμα μου, προβληματισμός για την ικανότητά μου να τα βγάλω πέρα, αλλά και συγκίνηση με κάθε επίσκεψη στον γυναικολόγο, χαρά, σενάρια, φόβος, αλλαγές στις σχέσεις μου με τον υπόλοιπο κόσμο…
Στην πορεία, από τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών που παρακολουθούσαν το «ημερολόγιό» μου (αργότερα και το «ημερολόγιο» της αγέννητης κόρης μου), συνειδητοποίησα ότι οι προβληματισμοί και τα στάδια που συχνά μου φαίνονταν «εκτός κλίματος», κυνικά, εγωιστικά και αδικαιολόγητα, έβρισκαν σημαντική ανταπόκριση και άγγιζαν χορδές, τόσο σε γονείς, που είχαν ζήσει τη δική τους αντίστοιχη εμπειρία, όσο και σε άτομα που δεν είχαν περάσει από εκεί.
Το αποτέλεσμα δεν είναι ένας πρακτικός οδηγός εγκυμοσύνης αλλά ένας ειλικρινής (όσο και δύσκολος) απολογισμός του τι σημαίνει να γίνεσαι, σιγά σιγά, σωματικά και υχολογικά, μητέρα.