Οι ιστορίες του κόσμου

Το λογοτεχνικό φαινόμενο έχει την ίδια ηλικία με την ιστορία του ανθρώπου, καθώς συνεχώς περιγράφει (και έτσι αναλογικά εξηγεί) την ανθρώπινη κατάσταση ή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα γίνεται προσιτή και λειτουργική μέσω της λογοτεχνικής της προσομοίωσης, με τρόπους όπως εκείνοι της αφήγησης και της έκφρασης. Η αφήγηση είναι αναπαράσταση δράσης και αντιστοιχεί στη μυθοπλαστική πεζογραφία, ενώ η έκφραση είναι απόδοση ψυχικής κατάστασης και αντιστοιχεί στη λυρική ποίηση. Με την εξέταση της πεζογραφίας, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα: «Πώς μια αφήγηση γίνεται μυθιστόρημα;» «Πώς φτιάχνονται οι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες;» «Πώς γίνεται η σύνθεση του μυθιστορηματικού χωροχρόνου;» «Πώς η περιγραφή γίνεται εξηγητική και αξιολογική;» «Ποιες είναι οι σχέσεις της αφηγηματικής αναλυτικότητας με την αφηγηματική συντομία;». Στο δεύτερο μέρος, στο πλαίσιο της εξέτασης της ποίησης δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα: «Πώς στοιχειοθετείται η συναίρεση συγκίνησης και γλώσσας;» «Ποια είναι τα στοιχεία της ποιητικής σύνθεσης και ποιοι οι αντίστοιχοι τρόποι ανάλυσης;» «Πώς η ποιητική εικόνα λειτουργεί ως “έννοια” του ποιητικού λόγου;» «Πώς η μεταφορά παράγει ενεργά νοήματα;».