Η ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

Ζω?ντας στο χωριο? δεν γι?νεται να ξεφυ?γεις απο? το μαντρι? που χτι?ζουν τα μα?τια, τα αυτια? και το στο?μα του κο?σμου· αυτα? σε κανακευ?ουν, σε ταϊ?ζουν, σε ντυ?νουν, σε αναθρε?φουν, χερα?κι χερα?κι σε μαθαι?νουν την πρω?τη σου περπατησια?.
Στην πο?λη ει?ναι αλλιω?ς τα πρα?γματα· καθε?νας παι?ρνει τον δικο? του δρο?μο αναζητω?ντας καλυ?τερη ζωη?, την ζωη? που τα?ζουν οι πο?λεις, λι?γη απο? την αι?γλη του πλου?του που το?σους και το?σους, πα?ρα πολλου?ς και πολυ? πιο δυνατου?ς, εξαπατημε?να θρε?μματα φρου?δων ελπι?δων που κα?θε πο?λη καλλιεργει? για τα τε?κνα της, την ζωη? που μεταλλα?ζει την ανε?χεια σε ιδεολογι?α, την επιθυμι?α σε οδηγο?.

Λε?γαμε πως εδω? στην πο?λη θα μπορούσαμε να ζη?σουμε και να ανθρωπε?ψουμε, και ε?νας μετα? τον α?λλον τα μαζευ?αμε και κινου?σαμε προς το μεγα?λο α?γνωστο, το το?σο γεμα?το εντου?τοις με κραταιε?ς ελπι?δες –ου?τε χω?ραγε και κα?τι παραπα?νω στα μπαγκα?ζια μας–, εξα?λλου η?ταν και εκει?νοι που τους ει?δαμε και μας διαβεβαι?ωσαν ο?τι α?λλη ει?ναι η ζωη? στην πο?λη, και αρχι?σαν οι κυρα?δες, πρω?τες αυτε?ς ει?ναι αλη?θεια, να μουρμουρι?ζουν και να παραγεμι?ζουν την πο?λη με καλου?δια και πλεονεκτη?ματα.

Αυτα? η?ταν που δω?σαν αε?ρα στα μυαλα? μας και φτερα? στα πο?δια μας, και μας πη?γαν α?ρον α?ρον στην πο?λη, εκει? ο?που, ο?πως λε?γανε, οι ευκαιρι?ες γυρνου?ν στους δρο?μους και διαλε?γεις εσυ? ποια θα αρπα?ξεις, μο?νο φτα?νει για αρχή να βα?λεις κα?που το κεφα?λι σου, να βολε?ψεις για λι?γο την φαμι?λια, και υ?στερα ο?λα καλα? θα πα?νε… Αισιο?δοξοι για κα?ποιο με?λλον δοτικο? και αμετακι?νητοι απο? την πι?στη στην ιερο?τητα της παρθενι?ας.