Αριστερή τρομοκρατία, δημοκρατία και κράτος

“Αν θέλεις να ορκιστείς σε κάτι που να γίνει πιστευτό, να ορκιστείς σε ό,τι δεν το ‘χεις κακοποιήσει”. Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, “Ριχάρδος ο Γ΄” Το βιβλίο αυτό άρχισε να γράφεται όταν η οργάνωση 17 Νοέμβρη εξαρθρώθηκε, έγινε σταθερό πρωτοσέλιδο και από χρόνιο πολιτικό ζήτημα κατέληξε αντικείμενο δημοσιογραφικών ακροτήτων, στις οποίες είναι επιρρεπή τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα στην Ελλάδα. Έτσι, το “Aριστερή τρομοκρατία, δημοκρατία και κράτος” δεν είναι μία ακόμη συλλογή δημοσιογραφικών κειμένων γύρω από την τρομοκρατία, όπως αυτή περιγράφηκε και αναλύθηκε στο τηλεοπτικό κοινό: πρόκειται μάλλον για ένα βιβλίο «εκτός εποχής», για μια θεωρητική και ιστορική ανάλυση του φαινομένου της τρομοκρατίας, για μια απόπειρα να οριστεί και να τοποθετηθεί ανάμεσα στα υπόλοιπα δομικά προβλήματα της κοινωνίας, ένα από τα οποία είναι, εξάλλου, και η λειτουργία των μέσων ενημέρωσης. Ο στόχος του είναι να ανοίξει μια συζήτηση για τη φύση της τρομοκρατίας της Αριστεράς, για τις ιδεολογικές της καταβολές, για τις αυταπάτες της και την ηθική της (ή την έλλειψή της, τις διαστροφές της), καθώς και για το είδος της αυταρχικής δημοκρατίας που τείνει να δημιουργηθεί με αφορμή την εξάρθρωση των τρομοκρατικών οργανώσεων. Το κεντρικό ζήτημα του βιβλίου είναι η αριστερή τρομοκρατία επειδή οι συγγραφείς του βρίσκονταν ανέκαθεν στον χώρο της Αριστεράς, επομένως τους είναι οικείες οι ιδέες, τα βιώματα, η νοοτροπία, η κουλτούρα, η αισθητική, η λογική και τα ολισθήματα της λογικής -αν όχι οι τερατώδεις παραλογισμοί-, η ηθική και το θυμικό της συγκεκριμένης παράταξης. Το βιβλίο προσπαθεί να παράσχει ορισμένες πληροφορίες για τις εκφάνσεις, τις μορφές, τους στόχους της αριστερής τρομοκρατίας μέσα στο χρόνο: στην πραγματικότητα, προσπαθεί να ανιχνεύσει την εξέλιξη του ταξικού μίσους και του μίσους γενικά, μέσα στην ταξική κοινωνία, είτε επρόκειτο για ολοκληρωτικά και τυραννικά καθεστώτα (Ρωσία) είτε για φιλελεύθερες δημοκρατίες (ΗΠΑ). Στην αναδρομή και την ανάλυση αυτή καραδοκούν πάντα τα ερωτήματα: Τι είναι το Κράτος; Έχει το Κράτος «κέντρο»; Πόσο Κράτος χρειαζόμαστε; Πόσο οι τρομοκρατικές ενέργειες πλήττουν το Κράτος; Μήπως τελικά ο Κερτ Βόννεγκατ είχε δίκιο όταν έλεγε: «Πιστεύω πως μπορούμε να επιτύχουμε την ειρήνη, την αφθονία και την ευτυχία. Δηλαδή, είμαι ένας ηλίθιος.»;