Διοικητική συγκρούσεων: Δημιουργώντας στρατηγικό πλεονέκτημα

– Κάθε μέρα συμμετέχουμε κατά μέσο όρο σε πέντε συγκρούσεις.

– Ο χρόνος που αφιερώνεται καθημερινά στη διαχείριση συγκρούσεων είναι 18-25% του ωραρίου ενός μάνατζερ.

Ο πιο απλός ορισμός της σύγκρουσης είναι η διαμάχη μεταξύ ατόμων, ομάδων ή και ακόμη ανάμεσα σε ένα άτομο και στον εαυτό του. Πρόκειται για μια ενεργή-αμφίδρομη διαδικασία που εκδηλώνεται με ασυμβατότητα, διαφωνία ή αντιπαράθεση. Κάθε προσέγγιση του φαινομένου της σύγκρουσης εντάσσεται στην κυρίαρχη θεώρηση της εποχής της για τους οργανισμούς. Έτσι, παραδοσιακά, μελετητές όπως οι Taylor, Fayol κ.ά., μέσα από τη νευτώνεια αντίληψή τους για τον οργανισμό, θεωρούσαν τη σύγκρουση έναν ανεπιθύμητο εισβολέα. Από την άλλη, υπό τη νεότερη, συστημική θεώρηση, οι οργανισμοί μπορεί να ωφεληθούν από μια σύγκρουση, όταν αυτή αφορά λειτουργικά θέματα του οργανισμού και όχι προσωπικές διαφορές, όταν αφορά ζητήματα στρατηγικών επιλογών ή πολύπλοκων νοητικών διεργασιών και όχι διαδικαστικά, τετριμμένα ζητήματα, όταν δεν προσεγγίζει ακραία επίπεδα ή όταν εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλάνο του οργανισμού, που εκπαιδεύει τα στελέχη του σε αυτή μέσα από μια συμβουλευτική διαδικασία (διοικητική συγκρούσεων). Από την αρχική λοιπόν επιταγή «κατάπνιξε τη σύγκρουση» μεταφερόμαστε σταδιακά στη θέση «διαχειρίσου τη σύγκρουση» και τελικά στην προτροπή «υπό προϋποθέσεις αύξησε τη σύγκρουση». Σκοπός του παρόντος συγγράμματος είναι η ανάδειξη μιας θεώρησης η οποία, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις, απενοχοποιεί την κατά παράδοση σύγκρουση-υπονομευτή, ανάγοντάς τη σε σύγκρουση-αφυπνιστή.