Εδώ δεν συμπαθούν τους ξένους

«Είμαι ζωσμένη ολοτρόγυρα και δεν είναι ο αέρας».
Μετά από μια θυελλώδη νεότητα, η Άντζι έχει αποσυρθεί –σχεδόν οχυρωθεί– σε ένα απομακρυσμένο χωριό του ισπανικού νότου. Για τους συγχωριανούς της, είναι η τρελή που τριγυρίζει με τα σκυλιά της. Ζει στο μεγάλο παλιό οικογενειακό σπίτι, σε ένα διαρκές σταυροδρόμι δυο εποχών, ανάμεσα στα φαντάσματά της και την ανάμνηση του έρωτα που είχε ζήσει με έναν Άγγλο καλλιτέχνη στο Λονδίνο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Όταν θα βρει, μέσα στα βουνά, το άψυχο σώμα του πιο ισχυρού τσιφλικά της περιοχής, κρεμασμένο σ’ ένα δέντρο, θα μπει άθελά της στη δίνη αποκαλύψεων: παλιά οικογενειακά μυστικά γύρω από ένα νήμα θανάτου, αφασία και σιωπή που ενώνει τους πάντες στην περιοχή. Είναι η απομόνωση; Είναι οι καρυδιές που αποπνέουν μια δηλητηριώδη ουσία; Ή μήπως η μελαγχολία των Ούγγρων, που έφτασαν εκεί πριν από αιώνες με τα σεντούκια και τα βιολιά τους; Η Άντζι ξέρει πως, όταν έχεις χάσει τα πάντα, δεν υπάρχει τίποτα να σου αρπάξουν.
Το μυθιστόρημα αυτό, που έχει χαρακτηριστεί σύγχρονο λογοτεχνικό γουέστερν, γεννημένο στο τραχύ τοπίο μιας ξεχασμένης Ισπανίας, είναι μια παράξενη και συγκινητική ιστορία για την ελευθερία και την ικανότητα αντίστασης του ανθρώπινου όντος.

«Ξέρετε πόσο συγκινητικό είναι να βρίσκεις ένα μυθιστόρημα για το οποίο δεν έχεις ακούσει, γραμμένο από μια συγγραφέα που δε γνωρίζεις και του οποίου η ανάγνωση καταφέρνει να σε κρατήσει βυθισμένο στην πολυθρόνα, με τον νου χαμένο στη συναισθηματική του γεωγραφία;» OSCAR LOPEZ