Η συμπεριφορά του κενού

Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια προέκυψε η ζωή από τη συμπεριφορά του νερού. Αυτή τη φορά όμως η ζωή ξαναβγαίνει από τα τενάγη ως αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του Κενού. Είναι αδύνατο, για την ώρα, να προσδιορίσει κανείς τον άνθρωπο του Κενού – κι όχι μόνο από ανεπάρκεια της γλώσσας. Ο Μιχάλης Γιούρας το προσπαθεί με την παραληρηματική τούτη «αυτοβιογραφία» του, αλλά κυρίως με το παράξενο τέλος του, παρ’ όλο που τα περισσότερα στοιχεία του θανάτου του είναι φανταστικά, καθώς βασίζονται μόνο στο δικό του, νέο και αισιόδοξο ήθος θνητότητας. Υπάρχει μόνο η ελλιπής μαρτυρία του φίλου του Συλβέστρου που παρακολούθησε αυτόν το θάνατο. Η συμπεριφορά του κενού είναι η δεύτερη αυτοτελής ιστορία της Τριλογίας της Λεωφόρου με πρώτη «Το μάθημα δολοφονίας» και τρίτη τη «Φανταστική παράγραφο 7». «Μέσα στην αναστάσιμη προσδοκία των ημερών διάβασα -κυριολεκτικά ρούφηξα- το τρίτο βιβλίο της Τριλογίας. Συγκλονίστηκα! Μπράβο! Βιβλίο δυνατό, προσωπικό, άξιο επιστέγασμα της Τριλογίας της Λεωφόρου. Ματθαίος Μουντές «…Δεν έχω σκοπό να συζητήσω το γράψιμό σου – πιστεύω πως είναι από τις πιο καίριες και εμφατικές «γραφές» που έχω διαβάσει». Γιώργος Χειμωνάς «…Παρουσιάζοντας τα άλλα δύο βιβλία της Τριλογίας του Καλιότσου είχα με έμφαση τονίσει τη δυνατή εντύπωση που μου είχε προκαλέσει η παρουσία ενός ταλέντου που η κριτική επιμένει να παραγνωρίζει. Την ίδια εντύπωση (που μετουσιώνεται σε πεποίθηση) μου άφησε τώρα και το άλλο βιβλίο της ενότητας αυτής». Μιχάλης Μερακλής «Θα μπορούσα να γράφω ή να μιλάω για τα τρία βιβλία σου ώρες και ώρες. Υπάρχουν συγκλονιστικές σελίδες γεμάτες Θεό – έκλαψα!… Οφείλω να δηλώσω υπεύθυνα ότι η ζώσα μετενσάρκωση του μελλοθανάτου και η ανάσταση (κατάργηση του θανάτου) μέσα στο ανθρώπινο γένος είναι ρωμαλέα αντίληψη και από τις ωραιότερες που έχω διαβάσει αφηγήσεις. Εδώ είσαι αποκαλυπτικός. Ανεύθυνο σκεύος εκλογής στα χέρια του Θεού». Tάσος Λιγνάδης «Αυτή η Τριλογία της Λεωφόρου μ’ έχει γοητεύσει με την πρωτοτυπία της, την ανθρωπιά της, τον πόνο της και το πικρό, κατάπικρο πανέξυπνο χιούμορ της. Μ’ αφήνει κατάπληκτη η ικανότητά σου να τέμνεις στο απειροελάχιστο την ανθρώπινη ψυχή με τόσο απλά νυστέρια». Σοφία Γιαλουράκη