ΝΑ ΤΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Οι ποιητές μιλάνε όλο για φεγγάρια,
μετά χιονίζει,
μετά τίποτε,
το φεγγάρι ξαναγεμίζει,
φοβούνται μην τους σκοτώσει,
μα είναι το φεγγάρι·
το φως μέσα από τη χαραμάδα,
η πικραμένη τους ψυχή,
η ψυχούλα τους που μετεωρίζεται
ανάμεσα σε μισοτελειωμένες κουβέντες
κι ανείπωτες λέξεις.
Οι ποιητές μιλάνε όλο για φεγγάρια,
μετά εξαφανίζονται όπως ήρθανε
κι ακούγεται μόνο η αναπνοή τους,
τα γέλια τους, ένας απόηχος στο σκοτάδι.
Ένα κενό,
μια λέξη που ταιριάζει παντού,
η συμφιλίωση έρχεται πολύ αργά
και ίσως τυχαία,
αλλά πάντως μια ολόκληρη οικογένεια
των αστεριών
τους ανήκει.