Ο πρώτος άνθρωπος

Η ύπαρξη του Πρώτου ανθρώπου οφείλεται σε ένα θαύμα. Ένα θαύμα που γεννήθηκε από μια φοβερή τραγωδία. Στις 4 Ιανουαρίου του 1960, ύστερα από ένα ευχάριστο γεύμα στην εξοχή, ο Αλμπέρ Καμύ και οι φίλοι του ξεκινούν για το Παρίσι. Στο τιμόνι του Facel Vega, ο εκδότης του, Μισέλ Γκαλλιμάρ. Κοντά στην πόλη Σανς, στην Eθνική Oδό 5, το αυτοκίνητο καρφώνεται σ’ έναν πλάτανο. Ο Καμύ σκοτώνεται ακαριαία, ο Μισέλ θα πεθάνει μερικές μέρες αργότερα, η σύζυγός του, Ζανίν, και η κόρη της, Ανν, θα επιζήσουν. Ο σκύλος τους, ο Φλοκ, θα εξαφανιστεί. Δεν απομένει σχεδόν τίποτα από το αυτοκίνητο, που τα συντρίμμια του σκορπίστηκαν σε δεκάδες μέτρα ολόγυρα. Ανάμεσά τους, ωστόσο, βρέθηκε άθικτη μια δερμάτινη τσάντα. Στο εσωτερικό της, ένα αντίτυπο του βιβλίου “Η χαρούμενη γνώση του Νίτσε”, δυο σημειωματάρια και 144 χειρόγραφες σελίδες που φέρουν τον τίτλο: Ο πρώτος άνθρωπος. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Καμύ δεν αποχωριζόταν πια το μυθιστόρημα που έγραφε. Το φανταζόταν σαν αφήγηση μιας μεγάλης εποποιίας των Γάλλων στην Αλγερία, κάτι σαν το Πόλεμος και ειρήνη. […]



“Η μεγάλη πρόκληση για τον Ζακ Φερραντέζ ήταν να μεταβιβάσει (στον αναγνώστη) την ουσία του έργου, διατηρώντας συνάμα τις πτυχές του μυστηρίου του. Το κόμικ, λοιπόν, αποδεικνύεται ακριβώς το τέλειο μέσο για να το επιτύχει. Ανάμεσα στα καρέ υπάρχει πάντα το κενό, η έλλειψη, που επιτρέπει κάθε στιγμή στον αναγνώστη να ταξιδέψει πέρα από ό,τι λέγεται, από ό,τι φαίνεται. Ο Ζακ Φερραντέζ γνωρίζει απέξω και ανακατωτά το Αλγέρι, τις λαϊκές γειτονιές του, τον βοτανικό κήπο, τα σιντριβάνια, τις παραλίες του. Αλλά ο τρόπος που έχει να αναδομεί αυτούς τους χώρους, με καρέ μεγάλα ή μικρά, με χρώματα έντονα ή με απαλούς τόνους, να περνά τον διάλογο με κραυγές ή με ψίθυρους, τούτος ακριβώς ο τρόπος προσδίδει το βάθος και την πυκνότητα στην αφήγηση.” Από την εισαγωγή της Άλις Κάπλαν