Το κυνήγι του έρωτα

Το “Κυνήγι του έρωτα”, γραμμένο το 1945, παραμένει ως σήμερα ένα από τα πιο διασκεδαστικά όσο και οξυδερκή μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί ποτέ για τον έρωτα και την ενηλικίωση. Πόσο πληκτικό είναι το να περιμένει κανείς να μεγαλώσει! Η Λίντα, οι αδελφές της και η εξαδέλφη τους, η Φάννυ, έχουν εμμονή με τον γάμο και το σεξ ενώ αναζητούν πώς και πώς τον τέλειο εραστή. Το να βρεθεί όμως ο ιδανικός άντρας είναι κάτι πολύ δυσκολότερο από ό,τι νόμιζαν οι αδελφές. Η Λίντα θα αναγκαστεί να υπομείνει πρώτα τον γάμο με έναν στενόμυαλο συντηρητικό βουλευτή και ύστερα με έναν αρρενωπό κομμουνιστή δίχως καμία αίσθηση του χιούμορ, πριν βρει τον αληθινό έρωτα στο Παρίσι λίγο πριν τον Β/ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η Μίτφορντ έχει ως πρόπλασμα των ηρώων της τα μέλη της δικής της εντελώς αντισυμβατικής οικογένειας. Ο αναγνώστης γνωρίζει τους Ράντλετ μέσα από τα μάτια της εξαδέλφης Φάννυ, που μένει μαζί τους στην έπαυλή τους στο Άλκονλι του Γκλόστερσαϊρ. Πατριάρχης της οικογένειας είναι ο φωνακλάς θείος Μάθιου, ο οποίος βάζει τα παιδιά του στο κυνήγι όταν δεν υπάρχουν αρκετές αλεπούδες. Η θεία Σέιντι είναι η διαρκώς αφηρημένη αλλά αφοσιωμένη μητέρα και τα επτά παιδιά τους, παρ’ όλες τις απολαύσεις της ασυνήθιστης παιδικής ηλικίας τους, ανυπομονούν να μεγαλώσουν.
Αμφιβάλλω αν θα κουραστώ ποτέ να διαβάζω τη γεμάτη φρίκη εξιστόρηση της Λίντα για το νοικοκυριό, την εξωφρενική κριτική του θείου Μάθιου για το Ρωμαίος και Ιουλιέτα ή την ισοπεδωτική ανάλυση του Ντέιβι για τη συλλογή ορυκτών της οικογένειας Ράντλετ, που είναι «αντάξια ενός μουσείου». Κάτω όμως από την εύθραυστη επιφάνεια του πνεύματος αυτού του μυθιστορήματος υποφώσκει κάτι απείρως μελαγχολικότερο, κάτι που μπορεί να σε πιάσει και να σε τραβήξει μέσα στο σκοτεινό υπόγειο ρεύμα του εκεί που δεν το περιμένεις.
-Από την εισαγωγή της Zoe Heller-