ΧΟΡΕΨΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ (2CD)

«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία» αυτό έλεγε σε κάθε του συναυλία ο Θάνος Μικρούτσικος καλώντας τους νέους να ξεπεράσουν τις καταγεγραμμένες τους ικανότητες και να μη σταματήσουν να ονειρεύονται. «Γιατί αν αξίζει κάτι» έλεγε «είναι να προσπαθούμε πάντα να κατακτήσουμε το αδύνατο». Κι είναι ακόμα πιο σημαντικό πως αυτό το έκανε ο ίδιος πράξη με την ζωή του και το έργο του. Γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος δεν σταμάτησε ποτέ να χορεύει πάνω στο φτερό του καρχαρία ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του δίνοντας σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα. Ζούμε, προσπαθούμε, ονειρευόμαστε ως την τελευταία στιγμή.

Η πορεία του αγαπημένου συνθέτη ταυτίστηκε με την ποίηση του Νίκου Καββαδία κι αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα έργο από τον ωκεανό της δημιουργίας του, ένα έργο που τον καθόρισε, ένα έργο που αγάπησε το κοινό πιο πολύ απ΄ όλα σίγουρα θα ήταν ο Σταυρός του Νότου. Ακόμα και ο Θάνος Μικρούτσικος προσπαθούσε να εξηγήσει την καββαδιομάνια, να καταλάβει πως « οι σημερινοί πιτσιρικάδες είναι το ίδιο βαθιά παθιασμένοι με τους νέους της εποχής όταν πρωτοβγήκε» Αλλά και για τον ίδιο τον συνθέτη το ταξίδι στην ποίηση του Καββαδία δεν τέλειωσε ποτέ. Του άρεσε να πειραματίζεται: «Μουσικά είναι η μόνη δουλειά μου που μεταβάλλεται με τον χρόνο. Δεν εννοώ νέα ενορχήστρωση αλλά μετατροπή των βασικών παραγόντων που αφορούν μια μουσική σύνθεση. Χωρίς να χρειαστεί να βιάσω τα πράγματα αλλάζουν ενίοτε οι αρμονίες, μεταβάλλονται κάποιες μελωδίες, σε κάποια τραγούδια μετατρέπεται ο ρυθμός ενώ προστίθενται αβίαστα αυτοσχεδιασμοί. Όλα όμως αυτά προέρχονται από τον αρχικό πυρήνα της μουσικής. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η κάθε φορά νέα γενιά να θεωρεί ότι τα τραγούδια αυτά αποτελούν κομμάτι του ηχητικού παρόντος και δεν λειτουργούν ως μνήμη. Αυτή είναι και η διαφορά αυτής της δουλειάς από εξαιρετικές δουλειές σπουδαίων συναδέλφων μου που έχουν γραφτεί στο παρελθόν»

Τον Μάιο του 2019 ο Θάνος Μικρούτσικος έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής δυο συναυλίες προσπαθώντας να προσεγγίσει το πιο δημοφιλές έργο του μέσα από εντελώς καινούργια ματιά. Ο κόσμος σιώπησε βλέποντας 3 πιανίστες άλλοτε να παίζουν σαν ένα πιάνο και άλλοτε να αυτοσχεδιάζουν. «Εδώ και 50 χρόνια έχω γευτεί πολλές επιτυχίες» είπε ο ίδιος « είμαι από τους τυχερούς καλλιτέχνες. Αλλά ακόμα και οι ιδιοφυείς συνθέτες του σιναφιού μας αυτό που προσπαθούν και θέλουν να πετύχουν είναι αυτό που κάνουν είτε είναι δύσκολο είτε πρωτοποριακό για το μέσο όρο του κοινού να έχει μεγάλη αποδοχή. Αυτός είναι πάντα ο στόχος. Και στις δύο παραστάσεις στο Μέγαρο αυτό επιτεύχθη. Το έργο που έπαιξα είναι η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας μου, αγαπημένο και πολύ γνωστό έργο αλλά ο τρόπος που το έπαιξα ήταν ιδιαίτερα αρτίστικος. Ήταν τόσο δεξιοτεχνικά παιγμένα τα κομμάτια που ο κόσμος έμεινε αποσβολωμένος και τρομερά σιωπηλός. Στο τέλος υπήρξε αυτό το ξέσπασμα …που είχε τρομερή συγκίνηση και αποδοχή»

Πέρα από την μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία αυτών των συναυλιών που ο Θάνος Μικρούτσικος δούλεψε όσο καιρό του επέτρεπε η υγεία του και κατάφερε και ολοκλήρωσε το υλικό για την κυκλοφορία του. Και δεν θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερο τρόπο για να αποχαιρετήσει το κοινό του. Στην εποχή μας για άλλη μια φορά ο λόγος του δημιουργού μοιάζει προφητικός. Στις δύσκολες μέρες που περνάμε έχουμε ανάγκη το πάθος του Θάνου για να μπορούμε να ονειρευόμαστε ακόμα.